Oekraïense Yuliia en Lyudmila: we voelen ons eindelijk veilig
In Roerdalen komen regelmatig nieuwe mensen wonen. Vaak hebben ze bewust voor Roerdalen gekozen. Maar soms zijn ze hier toevallig beland, omdat het leven nu eenmaal zo liep. Over hen gaat deze serie interviews. Mensen met hun eigen verhalen, wensen, dromen en talenten. Die een nieuw leven willen opbouwen en er gewoon het beste van maken. Ook laten we Roerdalers aan het woord die deze nieuwe inwoners helpen hun draai te vinden. Op wat voor manier dan ook. In dit artikel leest u over Yuliia en Lyudmila uit Oekraïne. En over Artak van Menswel die hen begeleidt.
Begeleiding
Elke woensdagmiddag is hij hier, Artak Manukyan van Menswel. In het dorpspark van Sint Odiliënberg bezoekt hij de Oekraïense vluchtelingen die daar sinds december wonen. ‘s Avonds gaat hij langs bij de Oekraïners in Vlodrop, want die werken allemaal overdag. Artak inventariseert bij iedereen wat er nodig is. “Dat kan van alles zijn,” vertelt hij. “Ik help bijvoorbeeld bij het inschrijven bij een huisartsenpraktijk, het aanmelden van de kinderen bij een school, aanvragen van kinderbijslag, het versturen van een CV naar uitzendbureaus of het regelen van zaken bij de gemeente of de IND. Verder werkt bijvoorbeeld het internet nog niet goed bij de tijdelijke woningen. Ook daar duik ik in.”
Maatwerk
“Begeleiding is altijd maatwerk, iedereen heeft andere vragen en behoeften,” zegt Artak. “Ik kan meestal goed helpen. Dat komt onder andere doordat ik zelf ook moest vluchten, uit Armenië. Ik was daar niet veilig door mijn politieke opvattingen. Ik woon nu twaalf jaar in Nederland. Toen in Oekraïne de oorlog uitbrak en mensen naar hier vluchtten, bood ik mijn hulp aan als vrijwillige tolk. Ik spreek namelijk Russisch, net zoals veel Oekraïners. Ook heeft de Oekraïense cultuur raakvlakken met de Armeense, dat maakt dat we elkaar begrijpen. Menswel vroeg me vervolgens om Oekraïense vluchtelingen te gaan begeleiden en dat is dus wat ik nu doe. Door mijn eigen achtergrond kan ik me goed verplaatsen in wat deze mensen hebben meegemaakt en nodig hebben.”
Eigen plekje
Yuliia woont sinds afgelopen december met haar man en haar dochter Alina in een van de tijdelijke woningen in Sint Odiliënberg. Alina is acht jaar en pikt op de basisschool in het dorp de Nederlandse taal snel op. Yuliia spreekt nog maar een paar woorden Nederlands. Terwijl Alina verdiept is in een boekje over paarden, vertelt Yuliia haar verhaal in het Russisch. “We zijn gevlucht uit Donetsk waar al sinds 2014 oorlog is. Via Utrecht en Horst kwamen we in Echt terecht. Daar hebben we ruim een jaar in het asielzoekerscentrum gewoond. Dat was erg onrustig, veel ruimtes zijn er namelijk gemeenschappelijk. We deelden bijvoorbeeld met dertig mensen een keuken. Ik ben erg dankbaar dat we nu hier mogen wonen. Eindelijk weer een eigen ruimte voor ons gezin, dat is zó fijn!”
Nederlandse les
Lyudmila woont sinds oktober met haar man Volodymir en twee kinderen in een van de tijdelijke woningen aan de Wassemweg in Vlodrop. Het gezin komt uit Zjytomyr, een stad in het noorden van Oekraïne op een paar uur rijden van Kyev. Daar is veel verwoest. Lyudmila heeft een baan bij een fabriek op industrieterrein Heide. Dat ze geen Nederlands spreekt, is geen probleem voor het werk dat ze daar doet. In Oekraïne was ze verpleegkundige. Dat zou ze in Nederland ook graag weer willen doen. Maar daarvoor moet ze wél de taal leren. Tweemaal per week krijgt ze daarom Nederlandse les van Hans en Hanneke, een gepensioneerd echtpaar uit Herkenbosch. Elke dinsdag en donderdag gaat ze daarvoor naar Koezoep, een opvanglocatie voor Oekraïense vluchtelingen bij Herkenbosch.
Eindelijk veilig
Lyudmila en Yuliia zijn allebei blij dat ze een tijdelijke woning hebben gekregen in Roerdalen. “Ik geloof niet dat er voor ons nog een weg terug is,” zegt Yuliia. “Donetsk is al ingenomen door Rusland.” Lyudmila vult aan: “De situatie in Oekraïne is erg onzeker. We weten niet hoe lang de oorlog nog duurt. Maar ook daarna kunnen we niet terug. Er is zoveel kapot, het blijft er gevaarlijk. Vanwege mijn kinderen zou ik graag in Nederland blijven. Ik denk dat ik me hier thuis kan voelen. En het belangrijkst: we voelen ons hier eindelijk veilig.”
Fotobijschrift bij deze blog: van links naar rechts: Lyudmila, Yuliia, Alina, Volodymir en Artak. Foto: Ruud Snijders.